"3D baskı" dediğimizde, aklımıza gelen neredeyse her şey polimerlerin, yani plastiklerin dünyasına aittir. Erişilebilirliği, malzeme çeşitliliği ve çok yönlülüğü sayesinde polimer 3D yazıcılar, hem hobi sahiplerinin masalarını hem de dev fabrikaların üretim hatlarını domine etmektedir. Ancak tüm polimer yazıcılar aynı değildir.
Bu rehberde, polimer eklemeli imalatın üç ana ailesini derinlemesine inceleyeceğiz: Filament (FDM), Reçine (SLA/DLP) ve Toz (SLS). Her birinin nasıl çalıştığını, hangi malzemeleri kullandığını, avantajlarını ve ideal kullanım alanlarını keşfedelim.
Bu teknoloji, 3D baskının en bilinen ve en yaygın yüzüdür.
Nasıl Çalışır?: Bir makaraya sarılı plastik şerit (filament), bilgisayar kontrollü bir sıcak uca (hotend) beslenir. Burada eriyen plastik, ince bir nozülden geçerek baskı tablasına katman katman serilir. Süreç, adeta bilgisayar kontrollü bir sıcak silikon tabancasına benzer. Katmanlar soğuyarak birbirine yapışır ve model yavaşça yükselir.
Kullanılan Malzemeler: Termoplastik filamentler.
Avantajları: Düşük makine ve malzeme maliyeti, geniş renk ve malzeme yelpazesi, kullanım kolaylığı.
Dezavantajları: Görünür katman çizgileri, reçineye göre daha düşük çözünürlük, karmaşık geometrilerde destek ihtiyacı.
Kimler İçin İdeal?: Hobi sahipleri, eğitim kurumları, hızlı ve düşük maliyetli prototipleme (form/uyum testi) yapmak isteyen mühendisler.
İnanılmaz detay ve pürüzsüz yüzeyler söz konusu olduğunda, reçine teknolojileri sahneye çıkar.
Nasıl Çalışır?: Bu yöntem, UV ışığına duyarlı sıvı fotopolimer reçine dolu bir tankta çalışır. Işık, reçineye temas ettiğinde onu anında katılaştırır (kürler).
Kullanılan Malzemeler: Farklı özelliklerde fotopolimer reçineler (Standart, Dayanıklı/Tough, Dökülebilir/Castable, Esnek, Biyo-uyumlu).
Avantajları: Olağanüstü yüzey kalitesi ve ince detay hassasiyeti, yüksek boyutsal doğruluk.
Dezavantajları: Daha yüksek malzeme maliyeti, meşakkatli son işlem (alkolle yıkama ve ek UV kürü gerektirir), malzemelerin keskin kokusu ve parçaların genellikle daha kırılgan olması.
Kimler İçin İdeal?: Kuyumcular (döküm modelleri), diş hekimleri (cerrahi kılavuzlar, protezler), minyatür ve figür tasarımcıları, pürüzsüz yüzey gerektiren mühendislik prototipleri.
SLS, hobi dünyasından endüstriyel üretime geçtiğimiz noktadır.
Nasıl Çalışır?: Baskı haznesi ince bir katman polimer tozu ile kaplanır. Yüksek güçlü bir CO² lazeri, modelin o katmanına ait kesiti tarayarak toz partiküllerini birbirine sinterler (eritip kaynaştırır). Platform aşağı iner, yeni bir toz katmanı serilir ve işlem tekrarlanır.
Kullanılan Malzemeler: Mühendislik sınıfı polimer tozları.
Avantajları: Üretilen parçalar son derece dayanıklı ve fonksiyoneldir. Destek yapısı gerektirmez (basılan parçayı çevreleyen sinterlenmemiş toz destek görevi görür), bu da karmaşık geometriler ve hareketli parçaların tek seferde basılmasına olanak tanır.
Dezavantajları: Çok yüksek makine ve malzeme maliyeti, endüstriyel altyapı gereksinimi, reçineye göre daha pürüzlü yüzey, kapsamlı son işlem (toz temizleme).
Kimler İçin İdeal?: Düşük ila orta hacimli seri üretim yapanlar, gerçek dünya testlerine dayanacak fonksiyonel prototipler üretenler, karmaşık ve dayanıklı son kullanıcı parçaları (örneğin drone gövdeleri, özel makine parçaları) tasarlayanlar.
