Tarih boyunca savaşların kaderini "daha büyük" olan belirledi: Daha büyük ordular, daha kalın zırhlar, daha büyük kaleler... Ancak 21. yüzyılın jeopolitik satranç tahtasında kurallar tersine döndü. Artık güç, görünmeyende, yani nano boyutta gizli.
Savunma sanayinde nano teknoloji, sadece daha hafif uçaklar veya daha sağlam yelekler üretmek değildir; bu teknolojiye sahip olmak, uluslararası arenada "Teknolojik Egemenlik" ve "Caydırıcılık" demektir. İşte nano teknolojinin jeopolitik arenadaki kritik rolü.
Bir ülke en gelişmiş savaş uçağını satın alabilir, ancak o uçağın radar kesit alanını düşüren nano kaplamayı (stealth teknolojisi) üretemiyorsa, stratejik olarak bağımlıdır.
Nano teknoloji, savunma sanayinde "yerlileşme" kavramının en derin katmanıdır. Sensörlerden zırh çeliğinin moleküler yapısına kadar malzemeyi atomik düzeyde kontrol edebilen ülkeler, dışarıdan müdahaleye kapalı "kara kutular" üretebilir. Bu, olası bir ambargo durumunda (Örn: Çip krizleri veya hammadde kısıtlamaları) operasyonel yeteneğin korunmasını sağlar.
Nano malzemelerin (özellikle elektronik ve optik sistemlerde kullanılanların) üretimi, İtriyum, Galyum, Neodimyum gibi Nadir Toprak Elementlerine (REE) bağlıdır.
Jeopolitik Risk: Bu elementlerin rezervlerinin büyük kısmı (%80-90) Asya pasifik bölgesindeki belirli ülkelerin kontrolündedir.
Strateji: Batı dünyası ve gelişmekte olan güçler, nano teknoloji üretimlerini güvence altına almak için Afrika ve Güney Amerika'da yeni maden diplomasileri yürütmektedir. Nano teknolojiye yatırım yapmak, sadece laboratuvar kurmak değil, bu küresel tedarik zincirini de güvence altına almayı gerektirir.
Geleneksel radarlar ve algılama sistemleri, bilinen fizik kurallarına göre çalışır. Ancak nano teknoloji ile üretilen Metamalzemeler, ışığı ve radyo dalgalarını bükerek nesnelerin etrafından dolaştırabilir.
Bir ülkenin tanklarını veya İHA'larını termal ve radar kameralarında "görünmez" kılması, sahada muazzam bir asimetrik üstünlük sağlar. Bu teknolojiye sahip olan taraf, düşmanını "görülmeden görme" yeteneğine kavuşur ki bu, diplomaside masada elinizi güçlendiren en büyük askeri kozdur.
Nano teknoloji, enerji depolama ve patlayıcı teknolojilerinde de devrim yaratmaktadır.
Nano-Enerjetikler: Moleküler düzeyde optimize edilmiş patlayıcılar, çok daha küçük hacimlerde çok daha yıkıcı veya odaklanmış etki yaratabilir.
Enerji Bağımsızlığı: Nano yapılı piller ve süperkapasitörler, insansız araçların havada kalma süresini günlerden haftalara çıkarabilir. Enerji lojistiğini azaltan ordular, sınır ötesi operasyonlarda daha esnek ve uzun soluklu hareket edebilir.
Savunma sanayinde nano teknoloji, bir mühendislik başlığından çıkıp bir "Milli Güvenlik Meselesi" haline gelmiştir. Geleceğin süper güçleri, en kalabalık orduya sahip olanlar değil; malzemeye atomik düzeyde hükmedip, kendi teknolojisini üreten, tedarik zincirini koruyan ve sahada "görünmez" olabilenler olacaktır.
Nano teknoloji, 21. yüzyılın barutudur; ona sahip olan, oyunun kurallarını yazar.
